Op een ochtend was ik op weg naar mijn werk in Rotterdam. Toen ik aankwam op het treinstation in Amsterdam, had ik het gevoel dat ik al een halve dag had gewerkt: mijn zoontje was ’s nachts een paar keer wakker geworden en ik was doodmoe. Die ochtend gaf ik hem snel eten, kleedde hem aan en bracht hem naar het dagverblijf. Ik moest rennen om mijn bus naar Amsterdam te halen.

Toen ik op het treinstation aankwam, bedacht ik me dat ik geen idee had hoe de komende tijd eruit zou gaan zien. Mijn relatie was een tijdje geleden beëindigd en om problemen te voorkomen had ik met mijn zoontje Mike op verschillende plaatsen gewoond. Ik was de kostwinner en op het werk waren er ook wat problemen. Bovendien waren mijn ouders ziek geweest en waren er veel andere dingen die mijn aandacht vroegen.
Op die dag, besloot ik om in plaats van door te rennen naar het perron vanuit de bus nog even een kop koffie te halen. Ik bestelde een Latte Macchiato en liep naar het perron. De trein kwam net aan. Ik loop langs twee conducteurs, een grote stevige en een wat kleinere. De stevige man zegt, als ik diep in gedachten langsloop: “O lekker, wat fijn dat je koffie voor me hebt gehaald!” Ik kijk op, steek mijn hand uit met de latte en zeg: “Is goed hoor, het is wel een Latte, is dat OK?” Hij lacht en zegt: “Nee hoor, het was een grapje”. Ik zeg: “Het mag wel hoor, misschien heeft u hem wel harder nodig dan ik”.

A short time later I had taken a seat in the silent section of the train with my laptop open, sipping from the Latte the train conductor kindly declined. Even later zit ik in de stiltecoupé met mijn laptop open. De conducteur komt langs en geeft me twee vrijkaartjes voor de Hoge Snelheidslijn. Hij zegt: “Dat vond ik zo verrassend dat je me je koffie wilde geven, de meeste mensen zeggen: “Nee, nee die is voor mezelf” en lopen door. Ik bedank de conducteur hartelijk.
Dit gebeurde een paar jaar geleden, en hoewel het geen leuke dag in mijn leven was, is dit wat ik me het levendigst herinner van die dag. Ik denk er nog steeds met positieve gevoelens aan terug. En de dirigent misschien ook.

Uit onderzoek blijkt inderdaad dat “random acts of kindness” in ieder geval een positief effect op het welzijn van de gever hebben (Curry et al., 2018). Vaak zal de ontvanger als de gelegenheid zich voordoet ook weer iets aardigs terug willen doen. Via het principe van “Pay it forward” kan het ook “positive ripple effects” op de samenleving zelf hebben. Mijn idee was wel dat vooral de spontaniteit ervan belangrijk is. Pay it forward houdt in dat als je zelf een positieve ervaring hebt, doordat iemand jou met een “random act of kindness” heeft verblijd, jij datzelfde ook weer bij anderen doet als de gelegenheid zich voordoet.

Kijk de komende week of de gelegenheid zich voordoet om iets aardigs voor een ander te doen; al is het maar vragen of iemand hulp nodig heeft die je met iets zwaars ziet sjouwen, of schrijf een dankbaarheidsbrief aan iemand, met de vraag of die ander het ook weer voor iemand anders wil doen. Mocht je weinig tijd hebben, geef dan de komende week gemiddeld één keer per dag iemand een complimentje. Andere simpele dingen zijn even de (lift)deur voor iemand openhouden, of maak eens tijd voor een goed gesprek. Eigenlijk is alles goed, zolang je het doet om de ander te helpen of even een hart onder de riem te steken.

Als je meer uit je ervaringen wilt halen, kun je het volgende doen:

• Schrijf je ervaring op in een dagboekje
• Om anderen te inspireren (NIET om jezelf op de borst te kloppen of om te laten zien hoe goed je bent): post het op social media.
• Deel je ervaring met anderen en maak ze attent op deze challenge

Op deze manier kunnen we positieve rimpelingseffecten creëren en in stand houden!

Veel succes met de “Willekeurige daden van vriendelijkheid uitdaging”.
We horen graag jouw ervaringen!